Ποίηση: «Κωνσταντίνος ΙΑ΄o Παλαιολόγος»

Του Ανδρέα Γ. Λίτου // *

Η ηχώ στο λιθόστρωτο των εναρέτων βημάτων του,

πνίγηκε από τον ορυμαγδό της βαρβαρότητας.

Ήταν οι μέρες που ο ήλιος φώτιζε

με τις πιο αιώνιες ακτίνες του,

ένα σώμα λαμπάδα σάρκινη στην ευθύγραμμη ιστορία.

Κοινώνησε τ’ άχραντα, στην τελευταία λειτουργία

της μεγάλης εκκλησιάς.

Πνεύμα ευσεβές και ανώτερο «pio et excelco»

είπαν ακόμη κι οι Λατίνοι στη γλώσσα τους.

Η πύλη του Αγίου Ρωμανού, φωτοστέφανο αγιαστικό

στα σαρανταοκτώ του χρόνια, έμεινε εσαεί,

καθώς «κεντήσας τον ίππον» με τα αετοφόρα πέδιλα,

-πορφύρα και χρυσάφι-όρμησε κρατερός στην μάχη.

Με τα πρώτα φώτα του πρωιού

τον άρπαξε ψηλά κόρη περήφανη με ξέπλεκα μαλλιά,

την ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων,

Κωνσταντίνον Παλαιολόγον, τον Αυτοκράτορα.

* Ο Ανδρέας Γ. Λίτος είναι ιατρός και ποιητής

http://fractalart.gr/andreas-litos-15/